ستاره نت‌های تند، استفاده از میخک در عطرسازی به چندین دهه قبل برمی‌گردد. جوهره قدرتمند و کافوردار آن باعث تسکین و عمق ترکیبات می شود و ما را به یاد بوی مطب دندانپزشکی می اندازد. بیایید تاریخچه این جوانه های کوچک با قدرت های متعدد را کشف کنیم.
سفر معطر درخت میخک، درختی با قدرت های بزرگ
درخت میخک درختی استوایی است و بومی جزایر مولوکان، مجمع الجزایری بهشتی واقع در سواحل اندونزی. این گیاه از خانواده Myrtaceae (مانند مورت یا اکالیپتوس)، ارتفاع این گیاه به 15 تا 20 متر می رسد. اکنون در ماداگاسکار، زنگبار و فیلیپین کشت می شود. شاخ و برگ های سبز پررنگ آن بسیار چرمی است و از سپتامبر تا مارس جوانه های گل کوچکی به شکل ناخن تولید می کند. هنگامی که گل ها شکوفا می شوند، یک زنگ قرمز کوچک ظاهر می شوند که پس از آن میوه ای به شکل خلیج مایل به قرمز دراز تولید می کند.
در حالی که جوانه های گل هنوز بسته هستند و شروع به قرمز شدن می کنند، چیدن با دست انجام می شود. سپس این جوانه ها را به مدت چند روز در آفتاب خشک می کنند تا رنگ قهوه ای مشخص خود را بگیرند. به این شکل است که همه ما یا تقریباً این ادویه را می شناسیم که آشپزخانه ما را معطر می کند ... بلکه پوست ما را نیز معطر می کند!
تاریخچه میخک
استفاده از میخک بسیار قدیمی است. در حفاری‌های اخیر، محققان توانستند آثار میخک را در ترقا در سوریه شناسایی کنند که قدمت آن به 1700 سال قبل از میلاد می‌رسد. میخک که در طب آیورودا هند محبوب است، در سلسله هان چین نیز وجود دارد. امپراتوران آنها میخک را می جویدند تا نفسشان تازه شود. تمدن یونان و روم دیری نپایید که این ادویه معجزه آسا را تصاحب کردند. در نوشته های پلینی بزرگ، دستور شراب مولد را می یابیم که بر پایه میخک تهیه می شود... برای کمک به عاشقان در شکستن نیرو، در زمان عیاشی! خاصیت معطر و مقوی جنسی جوانه کوچک از زمان تا قرون وسطی عبور می کند.
این ثروتمندترین کسانی است که از آن در آشپزی استفاده می کنند تا عطر تا حدودی زیاد گوشت ها را پنهان کنند یا به عنوان یک معجون عشقی. این ادویه موضوع تجارت پررونقی است که در انحصار اعراب، پرتغالی ها و هلندی ها قرار دارد. در نهایت این پیر پویور فرانسوی است که به نام معروف است که درختان میخک را در موریس و سپس در گویان و ماداگاسکار معرفی خواهد کرد. امروزه، میخک همچنان ادویه ای است که در سراسر جهان به دلیل عطر، خواص دارویی و همچنین برای عطر آن استفاده می شود.
استفاده از میخک در عطرسازی
روغن میخک که سالهاست در ترکیب عطرها دموکراتیک شده است، با تقطیر بخار جوانه های خشک شده به دست می آید. همچنین می توان برگ های درخت میخک را نیز به همین ترتیب استخراج کرد. این فرآیند یک اسانس را به همان اندازه قوی و معطر می دهد. اگر میخک در عطرسازی بسیار شناخته شده است، به این دلیل است که بیش از ۸۵ درصد اوژنول دارد. این ترکیب معطر که به طور طبیعی در درخت میخک وجود دارد، به طور گسترده در لوازم آرایشی به عنوان یک طعم دهنده استفاده می شود.
در عطرسازی، از آن برای بازتولید مصنوعی وانیلین، یک مولکول خوشبو کننده که در حالت طبیعی خود در دانه وانیل وجود دارد، استفاده می شود. اما اوژنول در دندانپزشکی نیز استفاده می شود زیرا این مولکول دارای خواص ضد درد و ضد عفونی کننده نیز می باشد. به همین دلیل است که بوی میخک اغلب ما را به یاد "بوی دندانپزشک" می اندازد.
مشخصات بویایی میخک
اسانس میخک (از جوانه ها یا برگ ها) بوی بسیار بلندی را نشان می دهد که در سراسر هرم بویایی تشدید می شود. این عطر شخصیتی است که در عین لطیف بودن، بسیار قدرتمند است. در واقع، این اسانس نت های تند، گرم و کافور را با جنبه ای دارویی پخش می کند. میخک باعث می شود به عطرهای آرامش بخش نان زنجبیلی، طعم شیرین شراب مولد یا شیرینی سیب تافی فکر کنیم. اما ما در میان ظرایف آن، ته رنگ های گلی را نیز تشخیص می دهیم که میخک را تداعی می کند. رنگ‌های کهربایی نیز آن را بسیار شهوانی می‌کند، حتی اگر افسانه‌های قدیمی را باور کنیم، یک غرایز جنسی واقعی!
میخک در عطرسازی: انجمن های بویایی
با قدرت معطری که دارد، میخک باید با احتیاط کار شود تا از جلو انداختن بیش از حد جنبه «محصول بهداشت دهان» جلوگیری شود. با مصرف کم و متعادل، عطرساز به طور کلی آن را با نت‌های گلی مرتبط می‌کند، جایی که خود را در لطافت نشان می‌دهد. همچنین کاملاً با آکوردهای چوبی و ظرافت های میوه ای تطابق دارد تا به آنها عمق و شخصیت بدهد. جنبه اسرارآمیز آن باعث می شود که در عطرهای شرقی بسیار حضور داشته باشد و به طرز ترسناکی در عطرهای لذیذ که در آن قسمت بیش از حد شیرین را "پیچانده" می کند.