در یکی از روزهای آرام بهاری، مادربزرگم داستانی از جوانیاش تعریف کرد. در آن روزها، یک عطر خاص در میان زنان شهر بسیار محبوب بود: عطر وایت رز نچرال شیسیدو. او با لبخندی عمیق این عطر را به یاد میآورد. عطری که از سال ۱۹۵۴ به بازار آمده بود و قلب زنان را تسخیر کرده بود.
این عطر خاص با رایحهی گلابی تازه و نتهای منحصر به فردش، خاطرات شیرینی را برای مادربزرگم به جا گذاشته بود. او میگفت که هر بار که این عطر را میزد، حس گلهای رز تازه در باغ را برایش تداعی میکرد. وایت رز نچرال شیسیدو با رایحهی گلی و شیرینش قدرتی داشت که نمیشد به راحتی فراموشش کرد.
ظاهر زیبا و شیک این عطر نیز داستانی برای خود داشت. بطری آن، با طراوت و ظرافت خاصی طراحی شده بود و در دست گرفتنش حس خاصی به انسان میداد. نتهای گلی و پودری که در این عطر جای گرفته بودند، از همان لحظهی اول دل را میبردند و خاطراتی دلنشین را زنده میکردند.
وایت رز نچرال شیسیدو نه تنها برای مادربزرگم، بلکه برای بسیاری از زنان نسل او، نمادی از زنانگی و ظرافت بود. هر بار که مادربزرگم این عطر را استفاده میکرد، انگار در یک دنیای متفاوت و پر از آرامش غوطهور میشد. او این عطر را به عنوان یکی از گنجینههای گذشتهاش نگه داشته بود و هیچگاه فراموش نمیکرد که چگونه توانسته بود با چنین رایحهی بینظیری، روزهایشان را متفاوت کند.
امروز، وقتی من این عطر را برای اولین بار تجربه کردم، متوجه شدم چرا مادربزرگم چنین عشقی به آن داشت. عطر وایت رز نچرال شیسیدو هنوز هم همان حس طراوت و لطافت را القا میکند و پلی است به گذشته ای دور و دوستداشتنی.
زمستان
بهار
تابستان
پاییز
روز
شب